Chicago
zondag 5 en maandag 6 november 2000

Bistro 110 - het favoriete restaurant van de moeder van de Lonely Planet-auteur
Waar waren we gebleven? Zondag eind van de middag op de hotelkamer geloof ik. We zijn inderdaad op weg gegaan naar wat eetbaars en wat muziek. Het eerste was lastig. Het geplande beste steakhouse van Chicago was zo goed dat inderdaad heel Chicago er leek te zitten. Anderhalf uur wachttijd. Via wat andere (afgekeurde) restaurantjes en een kleine Barnes&Noble boekhandel toch maar het beste restaurant van Chicago volgens de moeder van de Lonely Planet-schrijver gekozen: Bistro 110. We hadden geluk, geen wachttijd en een redelijk ruime tafel in een verder erg druk restaurant. Met enig gevoel voor schaamte allebei een bier besteld in een Franse atmosfeer waar wijn zo'n beetje verplicht leek. Wel een ruime bier-keuze en gelukkig ook Sam Adams draft. Michael gekozen voor steak met pepersaus en Jasper gaat voor een filet-nog iets. Dit alles afgesloten met echte cappuccino! Op zich heel redelijk, maar het beste restaurant van Chicago...?

Mojo Mama @ Blue Chicago
Ondanks erg moeie voeten toch besloten richting Near North te gaan alwaar de blues te horen zou moeten zijn. We hadden overdag gecheckt en er zou in de club 'Blue Chicago' een 'CD release party' voor de 'Mojo Mama's' zijn. Volgens de Lonely Planet een club waar je doorsnee, maar altijd goeie blues hoort. 6 dollar toegang betaald, en een keurig plekje gevonden een beetje achterin. Muziek niet te hard, niet rokerig en wel bier! Perfect. De Mojo Mama's bleek te bestaan uit een groep heren en een zingende dame. Mojo Mama dus. Maar de blues was goed. Inderdaad een beetje doorsnee, maar goed uitgevoerd en erg melancholisch. Na de eerste sessie die om ongeveer 10 uur stopte moesten we 45 minuten wachten en toen kwam de nog betere tweede sessie. Heerlijk! Nadeel, probeer eens weg te komen bij een live blues band. De benen weigeren op te staan en de mond vraagt om meer bier. 5 biertjes verder was er om 12 uur gelukkig weer een break. De kans om weg te komen en terug te lopen naar het hotel. Maar zeer de moeite waard!

Helaas, maandagmorgen begint het echte leven weer voor Jasper. Toch is Michael weer als eerste op om koffie te zetten. Bruikbaar voor Jasper. Na koffie, CNN Elections, douchen en meer Elections gaat Jasper om ongeveer 8:15 weg. Helaas staat er een rij bij de taxi's en geen taxi bij de rij en dus wordt het alternatief 2: de bus. Op goed geluk een bus richting downtown genomen. In downtown maar ergens uitgestapt en verrek: East Monroe street. Cambridge is op West Monroe street. Met de flinke oostelijk wind is het maar 10 minute lopen en daar is het kantoor. Ingangen inderdaad wat meer open, CTP zit op de 26e verdieping en dus een vluchtje met de lift genomen. Mooi uitzicht, redelijke cursus, warme lunch en om half vijf einde cursus. Deze keer maar per taxi terug en om 5 uur retour in het hotel.

Ondertussen heeft Michael zijn eigen programma afgewandeld. Bij afwezigheid van de schrijver een beperkte weergave. Via het volledig glazen Illinois Center een rondtrip per El door Greater Chicago gemaakt om daarna wat te winkelen en bij Big&Tall de broeken-collectie uit te breiden. Hot Dogs, burgers en koffie deden enthousiast mee aan deze dag. Ook Michael rond vijfen terug in hotel, zij het aanzienlijk vermoeider op de voeten. Het is zwaar om toerist te zijn....

Hier wat meer detail over de El-tour. 'El' is een afkorting voor 'Elevated railroad', oftewel een opgetilde spoorweg, die meestal op pijlers boven de weg is aangelegd. Door deze hoogte is de El een uitstekende manier om de stad te bekijken.

De Lonely Planet was hier ook achter gekomen, en heeft een rondrit door Chicago en suburbs beschreven die een goede indruk van de stad geeft. Deze rondrit bestrijkt de 'Loop', een cirkelvormig traject door downtown, plus twee uitlopers naar de 'burbs in het zuidwesten en noordwesten.

De rit langs de Loop gaf uitzicht vanuit een nieuwe invalshoek op wat we gisteren van benaden af gezien hebben. De rit naar het zuiden had een mooi zicht op een zich steeds verder verwijderende skyline. Verder was het leuk om de achtertuinen van de suburbs te zien.

El-station State/Lake aan de Loop
De Loop van bovenaf gezien
De zich verwijderende skyline
Interessante advertenties hebben ze hier in de El...

Deeeeeeeepp Pan Pizza in Pizzeria UnoDue
Na vijfen eerst wat uitgerust, geCNN-electioned en bepaald wat we gingen doen. Michael had de Pizzeria Uno gezien, home of the Chicago Pizza. Helaas, erg slecht weer buiten, we schuilen dus maar in het eerste de beste winkelcentrum. Wat onnodige handigheden bekeken bij Brookstone's etc en daarna de weg door de regen overgestoken om bij Borders de collectie Lonely Planets uit te breiden. Sydney (10 maanden kadootje van Eveline) en de South Pacific worden aan de collectie toegevoegd. Ondertussen een stukje droger buiten en dus maar richting Pizzeria Uno. Ook deze plek stond in de Lonely Planet en is (dus?) erg vol.
Het smaakte beter dan het er op de foto uit ziet
Gelukkig is er aan de overkant de Pizzeria Due die van dezelfde keten is en wel wat plaats heeft. Michael bestelt een kleine Pizza Uno en Jasper een kleine Pizza Pepperoni. Vooraf wat salade genomen voor de vitamientjes en wat bier voor het buikje. En toen de pizza. De kleine Pizza Chicago style was inderdaad niet bijzonder groot, maar zeeeeer gevuld. Het had meer weg van een groentetaart (Michael) of een kaastaart (Jasper). De eerste kwart ging nog wel, maar het tweede kwart heeft vele minuutjes zweten gekost. En de derde en vierde kwart hebben we niet eens overwogen. Gelukkig waren we niet de enige met moeite, want de obers kwamen regelmatig langslopen met minder-dan-half-leeggegeten pizzapannen. Was een beetje het Hawaii-Pizzahut gevoel.

Na deze vermoeiende bezigheid hadden we niet meer de puf om een muzikale of liquide injectie te halen. Dus maar terug richting hotel. Daar nog een beetje geluierd en geCNN-Electioned. Daarna wat jazzmuziek opgezet, maar heel snel in slaap gevallen.....

(Reisverslag van Jasper met aanvullingen van Michael.)